top

Red DE OCIO Y LITERATURA »

  Canciones
  Humor
  Más Poemas
  Poemas amor
  Chistes
  Fútbol
  Examen de Conducir
  Películas

Segunda carta a fabian - Poemas de Justo Braga


 
 
Segunda carta a fabian
Poema publicado el 27 de Julio de 2008


Te escribo Fabián nuevamente                               
                                                           
sorprendido                                               
                                                           
por tu ultima carta.                                       
                                                           
En ella me preguntas,                                     
                                                           
-ya sé que molesto- ,                                     
                                                           
por Aurora,                                               
                                                           
la abogada.                                               
                                                           
Y no sé que decirte,                                       
                                                           
viejo amigo.                                               
                                                           
No sé si Aurora se ha muerto.                             
                                                           
Lo cierto es que está perdida,                             
                                                           
desaparecida de mi vida por completo.                     
                                                           
                                                           
                                                           
Ya sabes, Fabián, que nunca la he echado de menos.         
                                                           
Es más, te digo , que casi la desprecio.                   
                                                           
No soportaba más sus guisos, su potajes, sus anhelos.     
                                                           
                                                           
                                                           
La última vez que cenamos                                 
                                                           
casi me indigesto con sus besos,                           
                                                           
-ya ni te cuento                                           
                                                           
el mal sabor de boca que me dejaron sus versos-.           
                                                           
                                                           
                                                           
Sé que tú la quieres.                                     
                                                           
Sabes que yo la temo.                                     
                                                           
Me alegro,                                                 
                                                           
por tanto ,                                               
                                                           
de verla pocas veces,                                     
                                                           
-las menos que puedo, lo confieso-.                       
                                                           
                                                           
                                                           
Aun así te digo                                           
                                                           
que, de vez en cuando, aún me acuerdo                     
                                                           
de su cara,                                               
                                                           
de sus pechos,                                             
                                                           
de sus pubis pelado como un huevo.                         
                                                           
                                                           
                                                           
Y te aseguro , viejo amigo, que tengo arcadas             
                                                           
cada vez que lo pienso.                                   
                                                           
                                                           
                                                           
Creo que exageras cuando dices                             
                                                           
que Aurora era una ninfa, una diosa, una delicia.         
                                                           
El tiempo                                                 
                                                           
-tan tenaz-                                               
                                                           
pone las cosas en su sitio                                 
                                                           
y no encuentro razones suficientes                         
                                                           
que me hagan pensar que me equivoco                       
                                                           
cuando invoco                                             
                                                           
su desidia,                                               
                                                           
su risa petulante,                                         
                                                           
su mal carácter,                                           
                                                           
su perfil desnudo,                                         
                                                           
indefinido.                                               
                                                           
                                                           
                                                           
Al hilo de estas cosas                                     
                                                           
se me ocurre que deberías buscarla                         
                                                           
si es que tanto te enamora.                               
                                                           
Nunca es tarde,                                           
                                                           
amigo Fabián.                                             
                                                           
Tú verás lo que haces.                                     
                                                           
Yo te advierto,                                           
                                                           
amigo mío ,                                               
                                                           
que es mejor el onanismo a cualquier hora                 
                                                           
que una tarde de domingo con Aurora.                       
                                                           
                                                           
                                                           
De todos modos ya sabes que yo tolero                     
                                                           
poco las mentiras, los engaños                             
                                                           
y ya no soportaba por más tiempo                           
                                                           
tanta estridencia nutritiva,                               
                                                           
tantos apaños que ella hacía por parecerse a Marilín,     
                                                           
la peluquera.                                             
                                                           
No aguantaba ni un minuto                                 
                                                           
sus eructos,                                               
                                                           
su desgana,                                               
                                                           
su compostura inútil.                                     
                                                           
su cara de aceituna y su arrogancia.                       
                                                           
                                                           
                                                           
Esperaba verla muerta cualquier día                       
                                                           
y ganar así la recompensa                                 
                                                           
de su pésima filosofía.                                   
                                                           
                                                           
                                                           
No fue posible.                                           
                                                           
No sabes cuánto lo lamento                                                                                                 

¿Te gusta este poema? Compártelo:
«« más poemas de Justo Braga