top

Red DE OCIO Y LITERATURA »

  Canciones
  Humor
  Más Poemas
  Poemas amor
  Chistes
  Fútbol
  Examen de Conducir
  Películas

Para reír de nuevo - Poemas de José Antonio Llamas Fernández


 
 
Para reír de nuevo
Poema publicado el 04 de Agosto de 2007


A la memoria de Giordano Bruno                                         
                                                                       
                                                                       
                                                                       
Para reír de nuevo, sería necesario                                   
                                                                       
urdir alguna trampa, armarse de valor,                                 
                                                                       
y no aceptar que hemos perdido                                         
                                                                       
el último baluarte, la última trinchera                               
                                                                       
                                                                       
                                                                       
Corriendo por estas playas de  arenales de oro                         
                                                                       
nuestros pies  borran las huellas                                     
                                                                       
que también son cómplices                                             
                                                                       
                                                                       
                                                                       
Las olas siguen jugando a perseguirse,                                 
                                                                       
pero nosotros estamos solos                                           
                                                                       
                                                                       
                                                                       
El rojo sol, distante, como un anciano solitario,                     
                                                                       
medita nuestro abandono                                               
                                                                       
mientras, imparable, se dirige hacia su propio precipicio             
                                                                       
sin importarle  la implacable llegada de la noche                     
                                                                       
                                                                       
                                                                       
Para morir de nuevo, sería necesario                                   
                                                                       
armarse de la solemnidad de los vencidos                               
                                                                       
avanzando hacia  las hogueras levantadas                               
                                                                       
en las plazas de un ayer que todavía                                   
                                                                       
abrasa la memoria                                                     
                                                                       
                                                                       
                                                                       
Correr hasta la linde del camino                                       
                                                                       
de la historia para arrancar todas las ramas                           
                                                                       
de los árboles que  ardieron                                           
                                                                       
                                                                       
                                                                       
                                                                       
                                                                       
Para reír de nuevo sería necesario regresar,                           
                                                                       
una por una, hasta lo más profundo                                     
                                                                       
de todas y cada una de las noches,                                     
                                                                       
incluida en la que tu ardiste                                                                                                                     

¿Te gusta este poema? Compártelo:
«« más poemas de José Antonio Llamas Fernández